Vandaag mijn eerste zwartwit rolletje opgehaald. Het blijft altijd spannend, de afdrukken ophalen. Zijn ze gelukt of niet ? Zit er wat bij ? Welke foto’s heb ik ook alweer gemaakt ? Het eerste wat mij opviel bij deze foto’s was de korrel. Tegenwoordig zijn foto’s zo haarscherp en zonder ruis, in welke ISO je ook de foto’s maakt. En als je dan nog wat van die ruis zag, photoshop je het gewoon weg. Natuurlijk zou dat ook kunnen met analoge foto’s, maar dan is het minder “echt”. Tenminste, voor mij dan.
Iets anders wat me opviel, is dat de foto’s lijken alsof ze door een drie-jarige zijn gemaakt! Veel onscherpe foto’s en hele donkere foto’s of juist overbelicht. En dan nog niet te spreken over compositie! Categorie “Kiekje” is nog te hoog gegrepen voor deze foto’s. Maar hoe slecht deze foto’s misschien ook zijn, ik ben er blij mee. Het maken van een foto met zo’n oude camera blijft een geweldig ding! Rolletje erin stoppen en hopen dat dat goed gaat, foto maken, doorspoelen naar de volgende opname. En dat 36x. En dan weer die spanning of ze gelukt zijn. Heerlijk.
Feit blijft wel dat ik helemaal opnieuw moet leren fotograferen. En leren werken met het bepaalde soort rolletje wat dan in de camera zit. En dat zou zomaar eens een verkeerde kunnen zijn bij het specifieke moment dat ik de foto maak. En compositie bepalen. Is eigenlijk niet anders dan met een digitale camera, maar met zo’n oud, analoog toestel word ik snel zenuwachtig. Handmatig scherpstellen, juiste sluitertijd en juiste diagframa. Maar het genot en het plezier dat ik er mee heb is bijna met geen pen te beschrijven.
De kiekjes, gemaakt met mijn Canon AE-1 met een 50mm lens erop en een kodak Tri-X 400 filmpje in..
