4 jaar geleden, op 22 september 2012, ging de knop om. En drastisch ook. Geen chips, frisdrank, snoep, koeken, taart, frituur meer voor mij. Het aantal bammetjes die ik meenam naar mijn werk, werd gehalveerd. Het beleg werd vervangen door een magere variant (voornamelijk kipfilet). Ik ben me vanaf dat moment gaan verdiepen in voeding. Wat is gezond en wat niet. Hoeveel calorieën mag ik en wat zijn eigenlijk calorieën. Exact bij houden in een app op mijn telefoon wat ik allemaal at en zorgen dat ik niet te veel calorieën at. Zeker deze eerste maanden had ik dat niet goed onder controle. Er zaten weken bij waarbij ik maar 500-700 calorieën per dag naar binnen kreeg! Na een maand of 4 was ik 15 kilo lichter. De weegschaal was mijn grootste vriend en ergste vijand.
Na een half jaar alleen maar lijnen ben ik samen met een bevriende collega de sportschool gaan opzoeken. Eerst 1,2 keer per week. Uiteindelijk werd dat 5,6 keer per week. Alles opzij zetten om lichter te worden.
Op 22 september 2013, precies een jaar later, was ik 33 kilo lichter ! Een jaar die omgevlogen was. Waarin ik veel steun en begrip had (en nog steeds heb) van mijn gezin en van mijn familie en vrienden. Maar ook een jaar waarin mensen zich ernstig zorgen om mij gingen maken. Want iedereen kende mij als die grote vent met wat overgewicht. Hollands welvaren. Het heeft ook wel wat vriendschappen gekost helaas.
mijn grootste vijand
Afvallen was niet het moeilijkste. Dat moeilijke kwam nu pas. Het volhouden. Dat betekende voor mij nooit meer chips, frisdrank en alles wat ik dat jaar daarvoor afgezworen had. Niet voor 1 jaar afgezworen, maar voor altijd. En blijven nadenken wat ik dan wel kon en van mezelf mocht eten. Het jaar wat volgde was er eentje waarin ik me nog meer verdiepte in wat “goed” en “slecht” voor mij was. Ik ging nog harder sporten. Deze 2 dingen hadden tot gevolg dat ik anorexia-nijgingen. Angst om iets lekkers te eten en uiteindelijk angst om überhaupt iets te eten.
Ook kreeg ik last van blessures omdat ik meer sportte dan dat mijn lichaam aan kon door het weinige eten. Uiteindelijk is die knop ook bijna om. Nadruk op bijna want die knop schiet zo af en toe ook wel weer een terug helaas.
Nu, 4 jaar later, ben ik nog steeds zo’n 30 kilo lichter dan toen. Misschien iets om trots op te zijn. Misschien ook niet. Ik ben niet iemand die trots is op zichzelf. Ik zie het nog steeds als een strijd die ik elke dag moet voeren terwijl ik daar voorheen geen last van had. Had ik vroeger last van een ongelukkig momentje ? Gewoon een zak chips ! Opgelost ! En dat kan dus nu niet meer. Daarbij komt nog alsof het lijkt doordat ik nu ruimer in mijn vel zit, ik ook ruimer in mijn hoofd zit. Het is gaan tochten in mijn hoofd, waardoor allerlei verborgen deurtjes en laatjes zijn open gewaaid. En er allerlei zaken tevoorschijn zijn gekomen waar ik liever niet of nooit meer aan had willen denken. Het dagelijks gevecht met mezelf die eeuwig lijkt door te gaan.
De weegschaal wordt steeds minder belangrijk voor mij. De vetmeter is nu mijn grootste vriend en vijand. Met een gewicht wat zo rond de 85 kilo schommelt (kilootje meer/minder) en een vetpercentage van tussen de 13% en 15% mag ik niet klagen (tussen de 11% en 22% is normaal voor iemand van mijn leeftijd). Ik moet alleen niet steeds in de valkuil van alle (social) media vallen waar je alleen maar hele fitte en afgetrainde mensen ziet. Een beeld waar ik toch nooit aan kan voldoen. Ook moet ik afleren mezelf te vergelijken met de jonge gasten op de sportschool die zichzelf verheerlijkt staan te bewonderen voor de grote spiegel en 2x zoveel gewicht pakken dan dat ik doe. Niet vergeten dat ik al bijna 50 ben !
4 jaar later
Op zich zit ik nu in een modus die me wel bevalt. Ik probeer nog steeds om mijn voeding te letten en ben iets minder streng met de “slechte” dingen. Dus uit eten, af en toe een patatje en tegenwoordig ook wel eens een gebakje. Al moet ik hier niet in doorslaan. Afgelopen zomer heb ik 2 weken niet gesport maar wel gesnoept, patat gegeten, koeken en taart gegeten. En na 2 weken zaten er ineens 7 kilo extra aan ! Blijft opletten dus.
Ik vind mezelf zeker nog wel te dik (het buikje, het zwembandje en de zogenoemde manboobs moeten echt wel een keer weg) en voel me nog steeds schuldig als ik iets “verkeerds” gegeten heb, maar ik ben niet geheel ontevreden. Er is nog heel veel werk aan de winkel, maar het extreme randje is er wel een beetje af. En de zomer is nu zo goed als voorbij dus kan ik alles weer redelijk verstoppen onder een dikke trui of vest. Ik heb nu weer een heel jaar om mezelf weer “strandklaar” te maken (wat me overigens tot nu toe nog nooit gelukt is).
